این فقیه وارسته نه تنها در زندگی شخصی خود از سهم امام علیه السلام استفاده نمی کرد، بلکه راضی نبود فرزندش نیز ـ با این که طلبه فاضلی بود ـ در آن تصرف کند.
یکی از شاگردان ایشان می گوید:
ما چند تن از طلاب به اتفاق آیه الله زاده برای عروسی آقا زاده یکی از علمای منطقه که خود از شاگردان آیه الله بود دعوت شده بودیم. مرحوم آقا جان برای کرایه و خرج بین راه مقداری پول به آیت الله زاده داد. ایشان گفت این کافی نیست اگر می توانید بیش تر بدهید. آقا فرمود:
« ندارم! »
من نیز جسارت کرده و عرض کردم آقا جان بیش تر بدهید! فرمود:
« ندارم، مال که را بدهم! »
یکی از شاگردان ایشان می گوید:
ما چند تن از طلاب به اتفاق آیه الله زاده برای عروسی آقا زاده یکی از علمای منطقه که خود از شاگردان آیه الله بود دعوت شده بودیم. مرحوم آقا جان برای کرایه و خرج بین راه مقداری پول به آیت الله زاده داد. ایشان گفت این کافی نیست اگر می توانید بیش تر بدهید. آقا فرمود:
« ندارم! »
من نیز جسارت کرده و عرض کردم آقا جان بیش تر بدهید! فرمود:
« ندارم، مال که را بدهم! »
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر