مؤمنان

بنده مؤمن همه چیزش در اختیار خداست، خدا را عاشقانه اطاعت می کند. او گرفتار دنیاست و دنیا به او فشار می آورد و او صبر می کند. اما وقتی مرگ رسید، راحت می شود. به همین خاطر مرگ برایش آسان است.
درد ندارد؛ چون عاشق دنیا نبوده که حالا برای جدا شدن از دنیا درد بکشد. علاقمند به زندگی نبوده که برای دوری اش ناراحت بشود. زندگی آدم عاشق، بندگی اوست. زندگی دنیا و آخرت او تقوای اوست.
مؤمن عاشق است، مشتاق است. زندگی او باور اوست؛ کار او بندگی است؛ هر چه خدا بگوید، می گوید: چشم! حالا مرگ برای او نعمت است؛ همان طور که برای گنهکاران غضب است.