توجه به حدود احترامات

آیت الله مرتضوی لنگرودی نقل می کنند:
ما، بعد از درس آیت الله العظمی استاد الاعظم آقای بروجردی که تمام می شد، پشت سر ایشان با بقیه آقایان حرکت می کردیم، چون دنبال یک عالم حرکت کردن خودش عبادت است و ثواب دارد و ما ایشان را تا سر خیابان که سوار درشکه شود و یا در این اواخر سوار تاکسی می شدند مشایعت می کردیم و ایشان به طرف منزل حرکت می کردند.

روزی اتفاق عجیبی افتاد، همین طور که پشت سر ایشان با بقیه رفقا در حرکت بودیم، یک مرتبه دیدم مردم همه به پشت سر، عقب می آیند و هر کس شخص جلوئی خودش را می گیرد تا زمین نخورد که ما را هم آقایان دیگر گرفتند.
پرسیدیم چه خبر است؟! یکی از مردم در بین راه برای بوسیدن پای آقا روی پای ایشان افتاده است، که آقا با عصبانیت فرموده بودند:
« من به آن مقام نرسیده ام که کسی پای مرا ببوسد، پای معصوم را باید بوسید، نه پای مرا، چرا می بوسید؟! آخر باید بین امام و مأموم، معصوم و غیر معصوم فرق باشد، تو که پای مرا می بوسی اگر امام معصوم و امام زمان علیه السلام را ببینی چه می کنی؟ »

و همین طور از ناراحتی تا منزل رنگشان سرخ شده بود و این قدر مواظب بود که حدود معلوم شوند، مرز یک بزرگ با بزرگ دیگر معلوم باشد و می گفت:
« حد ما این است که دست ما را ببوسند و باقی احترامات، مال آقا امام زمان ( روحی له الفداء) است. »