صله رحم

سیره آن بزرگوار این بود که هر ساله تا سیزده نوروز، چون مهمانان از نقاط مختلف استان به محضر شان می آمدند، منزل را ترک نمی کردند ولی پس از آن صله رحم و بازدید را از قسمت بالای محل آغاز می کردند و به تمامی منازل تشریف می بردند و در هر خانه چند لحظه توقف و احوال پرسی می کردند.
از این رو اهالی محل نیز قبلاً سفره ای سنتی از انواع شیرینی و حلوا مهیا می نمودند.
یکی از شاگردان ، که سالی در بازدید ایشان از اهل محل وی را همراهی می کرد خاطره جالبی را این چنین بازگو می کند:
پس از تعطیلات نوروز آقا جان به من فرمودند بیا با هم برای صله ارحام به منازل اهل محل برویم و در ضمن فرمودند که یک دستمال بردار تا تخم مرغ های آب پز شده و رنگ زده سر سفره عید را داخل دستمال قرار داده و برای دیگر طلبه ها ببریم .
به اتفاق آقا جان حرکت کردیم، هر خانه ای که صاحب خانه بود وارد می شدیم و مدتی می نشستیم، ولی اگر در خانه ای را می زدیم و اهل منزل در خانه نبودند آقا جان با عصای خویش به کوبه در می زدند و می فرمودند:
« ای کوبه در فردای قیامت شهادت بده که محمد آمد برای صله ارحام! »