ایشان محکم و استوار در عقیده و در حفظ کیان اسلام و مکتب اهل بیت(ع) بود، وجودش تجسم عینی کلام علی علیه السلام بود که فرمودند:
« المؤمن کالجبل، لا تحرکه العواصف:
مومن همانند کوه استواری است که وزش بادهای تند او را نمی لرزاند. »
در خفقان حکومت پهلوی ، یک سال شرائط جوری شد که در ایام فاطمیه حتی بعضی از مراجع هم مجالس روضه را تعطیل کرده بودند.
عده ای به آقا گفتند: آقا روضه نگیریم که عمال حکومت سوء استفاده می کنند و به بهانه آن شما را اذیت می کنند. ایشان فرمودند:
« باید روضه مان را همچون سابق داشته باشیم. به علاوه حالا که بیچاره و گرفتار هستیم باید بیشتر و با حال بهتری مجالس اهل بیت(ع) را برگزار کنیم که شاید خدا به برکت اهل بیت(ع) ما را از این مشکل نجات دهد! »
عرض کردند: آقا حالا که می خواهید روضه بگیرید، پس خودتان به مجلس تشریف نیاورید یا کمتر بیائید. آقا در جواب فرمودند:
« ما مردم را دعوت کنیم برای مجلس عزا و خودمان نیاییم اگر بلائی قرار است نازل شود ما هم با مردم هستیم. »
لذا مجلس روضه را همچون سابق برگزار کردند، و جمعیت زیادی در جلسه شرکت کرده بودند.
بعد ازظهر آن روز ساواک به منزل ایشان وارد شده و افراد دفتر را مورد ضرب و شتم قرار دادند.
بعد آمدند کنار اتاق شخصی ایشان، شیشه اتاق را شکستند و گاز اشگ آور به داخل اتاق انداختند که آقا به خاطر همین امر به اتاق کناری تشریف برده بودند.
به خاطر همین قضیه حال آقا و عیالشان وخیم شد و آنها را به بیمارستان منتقل کردند. جالب اینکه با اینحال آقا فردای همان روز روضه را برگزار کردند که البته افراد محدودی شرکت داشتند.
باز نقل کردند:
در ایام بمباران که اغلب مردم شهر را ترک کرده بودند. ایشان در قم ماندند و در این مدت هیچوقت به جای دیگری نرفتند.
چون خود را در پناه اهل بیت(ع) می دانستند. وقتی ایام فاطمیه فرا رسید. آقا فرمودند مجلس روضه می گیریم و مجلس را برگزار کردند روز سوم طبق سنوات قبل از منزل همراه هیئت عزاداری برای عرض تسلیت به حضرت معصومه(س) به حرم مطهر حضرت معصومه(س) مشرف شدند.
اعتقاد ایشان به اهل بیت(ع) عصمت و طهارت یک اعتقاد راستین و راسخ بود. نه تظاهر و خودنمائی و به هر قیمتی در ترویج مکتب اهل بیت(ع) می کوشیدند.
حتی حاضر بودند در احیاء این مکتب خود را فدا کنند. خود ایشان نقل می کنند:
« در زمان مرحوم آیت الله حائری بین علما صحبت بود که چه کنیم ایام عزاداری است و مجلس عزا نمی توانیم برگزار کنیم و مامورین اجازه نمی دهند مجلس بگیریم.
من گفتم در خانه ما بین الطلوعین مجلس عزا می گیریم و خودم هم منبر می روم و روضه می خوانم مجلس روضه را برگزار کردیم مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالکریم و آقا شیخ ابوالقاسم کبیر و دیگر بزرگان هم به مجلس مشرف می شدند و بنده خودم منبر می رفتم و روضه می خواندم. »
« المؤمن کالجبل، لا تحرکه العواصف:
مومن همانند کوه استواری است که وزش بادهای تند او را نمی لرزاند. »
در خفقان حکومت پهلوی ، یک سال شرائط جوری شد که در ایام فاطمیه حتی بعضی از مراجع هم مجالس روضه را تعطیل کرده بودند.
عده ای به آقا گفتند: آقا روضه نگیریم که عمال حکومت سوء استفاده می کنند و به بهانه آن شما را اذیت می کنند. ایشان فرمودند:
« باید روضه مان را همچون سابق داشته باشیم. به علاوه حالا که بیچاره و گرفتار هستیم باید بیشتر و با حال بهتری مجالس اهل بیت(ع) را برگزار کنیم که شاید خدا به برکت اهل بیت(ع) ما را از این مشکل نجات دهد! »
عرض کردند: آقا حالا که می خواهید روضه بگیرید، پس خودتان به مجلس تشریف نیاورید یا کمتر بیائید. آقا در جواب فرمودند:
« ما مردم را دعوت کنیم برای مجلس عزا و خودمان نیاییم اگر بلائی قرار است نازل شود ما هم با مردم هستیم. »
لذا مجلس روضه را همچون سابق برگزار کردند، و جمعیت زیادی در جلسه شرکت کرده بودند.
بعد ازظهر آن روز ساواک به منزل ایشان وارد شده و افراد دفتر را مورد ضرب و شتم قرار دادند.
بعد آمدند کنار اتاق شخصی ایشان، شیشه اتاق را شکستند و گاز اشگ آور به داخل اتاق انداختند که آقا به خاطر همین امر به اتاق کناری تشریف برده بودند.
به خاطر همین قضیه حال آقا و عیالشان وخیم شد و آنها را به بیمارستان منتقل کردند. جالب اینکه با اینحال آقا فردای همان روز روضه را برگزار کردند که البته افراد محدودی شرکت داشتند.
باز نقل کردند:
در ایام بمباران که اغلب مردم شهر را ترک کرده بودند. ایشان در قم ماندند و در این مدت هیچوقت به جای دیگری نرفتند.
چون خود را در پناه اهل بیت(ع) می دانستند. وقتی ایام فاطمیه فرا رسید. آقا فرمودند مجلس روضه می گیریم و مجلس را برگزار کردند روز سوم طبق سنوات قبل از منزل همراه هیئت عزاداری برای عرض تسلیت به حضرت معصومه(س) به حرم مطهر حضرت معصومه(س) مشرف شدند.
اعتقاد ایشان به اهل بیت(ع) عصمت و طهارت یک اعتقاد راستین و راسخ بود. نه تظاهر و خودنمائی و به هر قیمتی در ترویج مکتب اهل بیت(ع) می کوشیدند.
حتی حاضر بودند در احیاء این مکتب خود را فدا کنند. خود ایشان نقل می کنند:
« در زمان مرحوم آیت الله حائری بین علما صحبت بود که چه کنیم ایام عزاداری است و مجلس عزا نمی توانیم برگزار کنیم و مامورین اجازه نمی دهند مجلس بگیریم.
من گفتم در خانه ما بین الطلوعین مجلس عزا می گیریم و خودم هم منبر می روم و روضه می خوانم مجلس روضه را برگزار کردیم مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالکریم و آقا شیخ ابوالقاسم کبیر و دیگر بزرگان هم به مجلس مشرف می شدند و بنده خودم منبر می رفتم و روضه می خواندم. »
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر