اخلاص

مرحوم آقای کوهستانی از بندگان صالح و مخلصی بود که گوهر اخلاص در تمام اعمال و حرکاتش نورافشانی می کرد.
در تمام حرکات و خدمات جز خدا را در نظر نمی گرفت و از ریا و تظاهر به شدت پرهیز می کرد، نه تنها در عبادات و مناجات های خود نیّت خالصی داشت، بلکه در معاشرت ها، مساعدت ها، موعظه ها، محبّت ها و تعلیم و تربیت تمام سعی اش آن بود که عقربه کارها و اعمال وی قطب اخلاص را نشان داده و اندک انحرافی نداشته باشد.
او جز به رضایت حق نمی اندیشید و به طور کلی خود را فراموش کرده بود. هیچ گاه اجازه نمی داد شرایطی به وجود آید که از فضل و تقوا و زهد ایشان تمجید و تعریف شود، از این رو در مجلسی اگر سخن از تقدس و تقوا به میان می آمد و به نوعی ممکن بود تجلیل و ستایش از وی به عمل آید کلام را تغییر می داد تا زمینه مدح و ثنای او فراهم نشود.