از قضایای که حاکی از مراقبت دایم آن عارف الهی در همه حالات است، ماجرایی است که ایشان برای یکی از شاگردان خود نقل نمودند:
« همواره احساس می کردم که رجا و امید من به خداوند بیش از خوف است، حال آن که مستفاد از روایات معصومین آن است که خوف و رجای انسان به خدای متعال باید یکسان باشد.
این خود عویصه ای (سختی) برای من شده بود هر چه به درون خود مراجعه می کردم می دیدم رجای من بیش تر است، از طرفی با خود می گفتم طبق فرمایش معصوم باید خوف و رجا مساوی باشند؛ تا این که در سفر حج در نقطه ای با خطر مواجه گشتیم و عده ای از سارقان به ما حمله ور شدند، در همین گیر و دار وقتی به درون خود مراجعه کردم، احساس نمودم خوف و رجای من مساوی است و همان قدر که امیدوار به فضل و دستگیری خدا هستم، خوف از خدا هم دارم و در همان جا شکر خدا را به جای آوردم. »
« همواره احساس می کردم که رجا و امید من به خداوند بیش از خوف است، حال آن که مستفاد از روایات معصومین آن است که خوف و رجای انسان به خدای متعال باید یکسان باشد.
این خود عویصه ای (سختی) برای من شده بود هر چه به درون خود مراجعه می کردم می دیدم رجای من بیش تر است، از طرفی با خود می گفتم طبق فرمایش معصوم باید خوف و رجا مساوی باشند؛ تا این که در سفر حج در نقطه ای با خطر مواجه گشتیم و عده ای از سارقان به ما حمله ور شدند، در همین گیر و دار وقتی به درون خود مراجعه کردم، احساس نمودم خوف و رجای من مساوی است و همان قدر که امیدوار به فضل و دستگیری خدا هستم، خوف از خدا هم دارم و در همان جا شکر خدا را به جای آوردم. »
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر