1 ـ چنانكه مى بينيم، اولين عمل عمره يا حج، احرام از ميقات است كه در جاهليت ميقاتى مقرر نبوده است.
در كتاب شريف كافى روايات متعددى است كه مواقيت معين را رسول خدا (صلى الله عليه وآله) تعيين و احرام از آنجا را واجب كرد.
2 ـ بيشتر محرمات احرام توسط پيغمبر تشريع شده است. آرى لباس احرام كه در اسلام ضمن دو جامه ندوخته (براى مردها) تعيين شده است در جاهليت به شرحى كه خواهيم گفت فقط هنگام طواف، آنهم نه بگونه اسلامى بلكه با لباس خاصى كه از ناحيه اهل مكه تأمين مى شده، صورت مى پذيرفته است. «آلوسى» احرام را از عادات عرب مى شمارد:
«اِنَّهُمْ يَحُجُّونَ الْبَيْتَ وَيَعْتَمِرُونَ وَيُحْرِمُونَ وَيَمْسَحُونَ الْحَجَرَ وَيَسْعَوْنَ بَيْنَ الصَّفا وَالْمَرْوَةِ وكانوا يُلبونَ وَكانُوا يَقِفُونَ الْمَواقِفَ كُلَّها وَكانُوا يَهْدُونَ الْهَدْىَ وَيَرْمُونَ الْجِمار» .
3 ـ وقوف به عرفات و افاضه به مشعر الحرام مخصوص غير اهل حرم بوده است و قريش و طوائف مجاور حرم يا وابسته به قريش از اين كار معاف بوده اند ولى در اسلام طبق دستور قرآن، افاضه از عرفات الزامى است: { ثُمَّ اَفيضُوا مِنْ حَيْثُ اَفاضَ النَّاسُ } .
4 ـ در جاهليت مى بايست حاجيان از غذاى اهل حرم استفاده كنند و غذاى «حِلّ» روا نبوده است ولى در اسلام اين ممنوعيت برداشته شده: { قُلْ مَنْ حَرَّمَ زينَةَ اللهِ الّتى اَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَالطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ }
5 ـ به هنگام جاهليت استراحت زير چادرهاى غير چرمى روا نبوده است، ولى اين عمل در اسلام بلامانع است.
6 ـ كشك ساختن و استفاده از تفت دادنى (سرخ كردنى) با روغن جايز نبوده است.
7 ـ در صفا و مروه دو بت تعبيه شده بود كه مردم دور آنها طواف مى كردند و آنها را مسح مى نمودند و معمولا در آنجا به ذبح قربانى مى پرداختند.
8 ـ اصولا قسمتى از مناسك اسلامى، نسبت به تمام حاجيان اجرا نمى شده است و به خصوص قريش براى خود امتيازاتى قائل بودند و خود را از بعضى مناسك معاف مى دانستند; امتيازات مزبور به عنوان «حُمْس» در تاريخ ثبت شده است.
در كتاب شريف كافى روايات متعددى است كه مواقيت معين را رسول خدا (صلى الله عليه وآله) تعيين و احرام از آنجا را واجب كرد.
2 ـ بيشتر محرمات احرام توسط پيغمبر تشريع شده است. آرى لباس احرام كه در اسلام ضمن دو جامه ندوخته (براى مردها) تعيين شده است در جاهليت به شرحى كه خواهيم گفت فقط هنگام طواف، آنهم نه بگونه اسلامى بلكه با لباس خاصى كه از ناحيه اهل مكه تأمين مى شده، صورت مى پذيرفته است. «آلوسى» احرام را از عادات عرب مى شمارد:
«اِنَّهُمْ يَحُجُّونَ الْبَيْتَ وَيَعْتَمِرُونَ وَيُحْرِمُونَ وَيَمْسَحُونَ الْحَجَرَ وَيَسْعَوْنَ بَيْنَ الصَّفا وَالْمَرْوَةِ وكانوا يُلبونَ وَكانُوا يَقِفُونَ الْمَواقِفَ كُلَّها وَكانُوا يَهْدُونَ الْهَدْىَ وَيَرْمُونَ الْجِمار» .
3 ـ وقوف به عرفات و افاضه به مشعر الحرام مخصوص غير اهل حرم بوده است و قريش و طوائف مجاور حرم يا وابسته به قريش از اين كار معاف بوده اند ولى در اسلام طبق دستور قرآن، افاضه از عرفات الزامى است: { ثُمَّ اَفيضُوا مِنْ حَيْثُ اَفاضَ النَّاسُ } .
4 ـ در جاهليت مى بايست حاجيان از غذاى اهل حرم استفاده كنند و غذاى «حِلّ» روا نبوده است ولى در اسلام اين ممنوعيت برداشته شده: { قُلْ مَنْ حَرَّمَ زينَةَ اللهِ الّتى اَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَالطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ }
5 ـ به هنگام جاهليت استراحت زير چادرهاى غير چرمى روا نبوده است، ولى اين عمل در اسلام بلامانع است.
6 ـ كشك ساختن و استفاده از تفت دادنى (سرخ كردنى) با روغن جايز نبوده است.
7 ـ در صفا و مروه دو بت تعبيه شده بود كه مردم دور آنها طواف مى كردند و آنها را مسح مى نمودند و معمولا در آنجا به ذبح قربانى مى پرداختند.
8 ـ اصولا قسمتى از مناسك اسلامى، نسبت به تمام حاجيان اجرا نمى شده است و به خصوص قريش براى خود امتيازاتى قائل بودند و خود را از بعضى مناسك معاف مى دانستند; امتيازات مزبور به عنوان «حُمْس» در تاريخ ثبت شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر