روزی می رسد که ما هم از این دنیا می رویم. دوستان ما هم ما را بدرقه می کنند. امام حسین علیه السلام که می داند یکی از عزادارانش از دنیا آمده، به استقبالش می آید، او را می برد و آشنا می کند.
اگر امام حسین علیه السلام به سراغ ما نیاید، اگر ولایت به سراغ ما نیاید، اگر پیش خدا ابرو نداشته باشیم و کسی حال ما را نپرسد، به خدا قسم، ویلان خواهیم بود.
در آن عالم، سرگردان و بی خانمان، گرسنه و تشنه در بیابان می مانیم. چه خوب است که در آن هنگام، امام به سراغ ما بیاید.
من موقعی که به کربلا مشرف شده بودم، تا دستم به ضریح امام حسین رسید، صورتم را به ضریح چسباندم و گریه کردم.
عرض کردم: « حسین جان! چند روز است که شب و روز زحمت می کشم تا تو را این جا پیدا کردم. شما را به مادرتان فاطمه(س) قسم می دهم که روز قیامت تو مرا پیدا کن و دست من را بگیر و به سوی خدا ببر و روز قیامت تو ما را دلداری بده... .»
اهل بیت(ع) خودشان ما را پیدا می کنند. ما جای آن ها را پیدا نمی کنیم. آن ها خودشان دوستان خودشان را پیدا می کنند.
اگر امام حسین علیه السلام به سراغ ما نیاید، اگر ولایت به سراغ ما نیاید، اگر پیش خدا ابرو نداشته باشیم و کسی حال ما را نپرسد، به خدا قسم، ویلان خواهیم بود.
در آن عالم، سرگردان و بی خانمان، گرسنه و تشنه در بیابان می مانیم. چه خوب است که در آن هنگام، امام به سراغ ما بیاید.
من موقعی که به کربلا مشرف شده بودم، تا دستم به ضریح امام حسین رسید، صورتم را به ضریح چسباندم و گریه کردم.
عرض کردم: « حسین جان! چند روز است که شب و روز زحمت می کشم تا تو را این جا پیدا کردم. شما را به مادرتان فاطمه(س) قسم می دهم که روز قیامت تو مرا پیدا کن و دست من را بگیر و به سوی خدا ببر و روز قیامت تو ما را دلداری بده... .»
اهل بیت(ع) خودشان ما را پیدا می کنند. ما جای آن ها را پیدا نمی کنیم. آن ها خودشان دوستان خودشان را پیدا می کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر