آیت الله مکارم شیرازی نیز در این رابطه می فرمودند:
همیشه مردان بزرگ با استقامت و پشتکار به جایی رسیده اند و به گفته قرآن در آن تعبیر کوتاه و زیبا، عامل هدایت و پیروزی دو چیز است:
« جهاد همه جانبه » و « اخلاص ».
« والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا »
آیت الله بروجردی نمونه اَتم این معنی بود.
مرجعیت آیت الله بروجردی، مرجعیت و زعامت عامه بود؛ زیرا در آن عصر، امثال و اقران ایشان، چشم از جهان فرو بسته بودند و او در طبقه خود، تنها مانده بود. گرفتاریهای ناشی از چنین مرجعیت عظیم و عالمگیر، به طور طبیعی، بسیار زیاد است. با این حال، هرگز مطالعه را فراموش نمی کرد و در تمام طول عمرش، ساعاتی برای مطالعه داشت. از ایشان نقل می کردند که فرموده بود:
« من از مطالعات علمی خسته نمی شوم، بلکه هرگاه که از کارهای دیگر خسته می شوم، با مطالعات علمی خستگی خود را رفع می کنم! »
گاه دستور می دادند: دَرِ خانه یا اطاق را در ساعات معینی ببندند و مراجعین را نپذیرند، تا ایشان بهتر بتوانند به مطالعات علمی خود برسند.
می فرمود:
« در دوران جوانی، گاه شبها چنان گرم مطالعه می شدم که با صدای مؤذن متوجه می شدم صبح طلوع کرده است و من هنوز غرق مطالعه بودم. »
آنان که با این مرد بزرگ، معاشرت داشتند، نقل می کردند:
ایشان، غالباً در نیمه دوم شب از خواب برمی خاست و به مطالعه و عبادت مشغول می شد. این روش تا آخر عمر با برکتش ادامه داشت.
داستانی از خودم عرض کنم:
برای اولین بار، در نوجوانی کتابی نوشته بودم به نام «جلوه حق» این کتاب، درباره اشتباهات متصوفه و طرفداران عرفان التقاطی بود. کتاب را خدمت آیت الله بروجردی فرستادم. یک روز، ایشان دنبال من فرستادند خدمتشان رفتم.
فرمودند:
« فلانی، کتاب تو را از اول تا به آخر مطالعه کردم! »
به دنبال آن، جمله تشویق آمیزی فرمودند . بیش از آنچه آن سخن تشویق آمیز در من اثر گذاشت، جمله « تمام کتاب را از اول تا به آخر مطالعه کردم » اعجاب مرا برانگیخت که یک مرد بزرگ، در آن سن و سال، با آن همه مشغله، چگونه حوصله دارد کتابی که اولین قلم یک طلبه نوجوان است، از آغاز تا پایان مطالعه کند؟
همیشه مردان بزرگ با استقامت و پشتکار به جایی رسیده اند و به گفته قرآن در آن تعبیر کوتاه و زیبا، عامل هدایت و پیروزی دو چیز است:
« جهاد همه جانبه » و « اخلاص ».
« والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا »
آیت الله بروجردی نمونه اَتم این معنی بود.
مرجعیت آیت الله بروجردی، مرجعیت و زعامت عامه بود؛ زیرا در آن عصر، امثال و اقران ایشان، چشم از جهان فرو بسته بودند و او در طبقه خود، تنها مانده بود. گرفتاریهای ناشی از چنین مرجعیت عظیم و عالمگیر، به طور طبیعی، بسیار زیاد است. با این حال، هرگز مطالعه را فراموش نمی کرد و در تمام طول عمرش، ساعاتی برای مطالعه داشت. از ایشان نقل می کردند که فرموده بود:
« من از مطالعات علمی خسته نمی شوم، بلکه هرگاه که از کارهای دیگر خسته می شوم، با مطالعات علمی خستگی خود را رفع می کنم! »
گاه دستور می دادند: دَرِ خانه یا اطاق را در ساعات معینی ببندند و مراجعین را نپذیرند، تا ایشان بهتر بتوانند به مطالعات علمی خود برسند.
می فرمود:
« در دوران جوانی، گاه شبها چنان گرم مطالعه می شدم که با صدای مؤذن متوجه می شدم صبح طلوع کرده است و من هنوز غرق مطالعه بودم. »
آنان که با این مرد بزرگ، معاشرت داشتند، نقل می کردند:
ایشان، غالباً در نیمه دوم شب از خواب برمی خاست و به مطالعه و عبادت مشغول می شد. این روش تا آخر عمر با برکتش ادامه داشت.
داستانی از خودم عرض کنم:
برای اولین بار، در نوجوانی کتابی نوشته بودم به نام «جلوه حق» این کتاب، درباره اشتباهات متصوفه و طرفداران عرفان التقاطی بود. کتاب را خدمت آیت الله بروجردی فرستادم. یک روز، ایشان دنبال من فرستادند خدمتشان رفتم.
فرمودند:
« فلانی، کتاب تو را از اول تا به آخر مطالعه کردم! »
به دنبال آن، جمله تشویق آمیزی فرمودند . بیش از آنچه آن سخن تشویق آمیز در من اثر گذاشت، جمله « تمام کتاب را از اول تا به آخر مطالعه کردم » اعجاب مرا برانگیخت که یک مرد بزرگ، در آن سن و سال، با آن همه مشغله، چگونه حوصله دارد کتابی که اولین قلم یک طلبه نوجوان است، از آغاز تا پایان مطالعه کند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر