علاقه و محبت فوق العاده مرحوم آیت الله کوهستانی به اسوه شجاعت و وفا، یعنی حضرت عباس بن علی علیه السلام نشان از عشق و ارادت خالص ایشان به اهل بیت عصمت و طهارت دارد.
ایشان نسبت به ساحت مقدس آن بزرگوار بسیار ابراز خضوع و ادب می کرد و از معرفت و ایثار و جانبازی او سخن به میان می آورد و آن حضرت را الگوی ایمان و صفات ارزشمند انسان کامل می دانست.
در سایه همین معرفت ژرف، شیفتگی و ارادت ایشان به حضرت ابوالفضل علیه السلام قابل توصیف نبود و در مصائب آن امام شناس واقعی بسیار اشک می ریخت از فرط علاقه غالباً به وعاظی که در محضرشان روضه می خواندند سفارش می نمود که روضه حضرت ابوالفضل را بخوانند و گاه که خود به منبر می رفتند روضه آن حضرت را می خواندند؛ به طوری که بعضی از مستمعین از روی مزاح می گفتند که آقا جان غیر از روضه حضرت ابوالفضل علیه السلام روضه دیگری بلد نیست.
ارادت و خاکساری همراه با ادب آقا جان ، تنها به شخص آن مظهر ایمان و بزرگواری نبود بلکه هر آن چه که متعلق به او و نشانی از آن عبد صالح خدا داشت نزد ایشان از جایگاه ویژه برخوردار بود.
از این رو احترامش نسبت به علمی که نشانه عَلَم داری علم دار کربلا در عزاداری ها مورد استفاده قرار میگیرد وصف نشدنی بود.
در مراسم دسته روی وعزاداری سید الشهدا علیه السلام آقاجان با پای برهنه به دنبال علَم راه می افتاد حتی در سرمای زمستان که گاه همراه با برف و باران بود کفش را از پای درمی آورد و بدین طریق ارادت خالصانه خود را به مقام والای آن حضرت ابراز می نمود.
ایشان نسبت به ساحت مقدس آن بزرگوار بسیار ابراز خضوع و ادب می کرد و از معرفت و ایثار و جانبازی او سخن به میان می آورد و آن حضرت را الگوی ایمان و صفات ارزشمند انسان کامل می دانست.
در سایه همین معرفت ژرف، شیفتگی و ارادت ایشان به حضرت ابوالفضل علیه السلام قابل توصیف نبود و در مصائب آن امام شناس واقعی بسیار اشک می ریخت از فرط علاقه غالباً به وعاظی که در محضرشان روضه می خواندند سفارش می نمود که روضه حضرت ابوالفضل را بخوانند و گاه که خود به منبر می رفتند روضه آن حضرت را می خواندند؛ به طوری که بعضی از مستمعین از روی مزاح می گفتند که آقا جان غیر از روضه حضرت ابوالفضل علیه السلام روضه دیگری بلد نیست.
ارادت و خاکساری همراه با ادب آقا جان ، تنها به شخص آن مظهر ایمان و بزرگواری نبود بلکه هر آن چه که متعلق به او و نشانی از آن عبد صالح خدا داشت نزد ایشان از جایگاه ویژه برخوردار بود.
از این رو احترامش نسبت به علمی که نشانه عَلَم داری علم دار کربلا در عزاداری ها مورد استفاده قرار میگیرد وصف نشدنی بود.
در مراسم دسته روی وعزاداری سید الشهدا علیه السلام آقاجان با پای برهنه به دنبال علَم راه می افتاد حتی در سرمای زمستان که گاه همراه با برف و باران بود کفش را از پای درمی آورد و بدین طریق ارادت خالصانه خود را به مقام والای آن حضرت ابراز می نمود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر