محراب بندگی

محراب عبادت، پایگاه آموزش است؛ در این جا باید آموزش دید تا در امتحان دنیا قبول بشویم. محراب عبادت، جایگاه عشق و عاشقی است؛ در رحمت خداست. آنان که در محراب (عبادت) خدا خم شدند و صورت به خاک گذاشتند و خالقشان را لبیک گفتند، بُردند، و آنان که از این محراب کنار افتادند، در لجن افتادند و مردند.
آن ها بردند و پیروز شدند، و این ها در لجن گناه مردند... .
محراب، استخری است برای شست و شوی گناهان. آدم بالاخره مرتکب اشتباه می شود، ولی بر می گردد و در محراب به خاک می افتد، صورتش را به خاک می مالد ( و می گوید:) « خدا! من گناه کردم، مرا ببخش! اشتباه کردم. »

این جا جای ملاقات با خداست، زیارتگاه است. اگر می خواهی خدا را زیارت کنی؛ به زیارت خدا بروی؛ همه جا با خدا باشی، در محراب (عبادت) خدا از خود بی خود شو! به زمین بیفت تا خدا دستت را بگیرد.

دنیا محراب (عبادت) خداست. ما وارد محراب شده ایم و روزی هم باید خارج شویم. باید کوچ کنیم، پس ببینیم در بساط خود چه داریم، باید بارمان را ببندیم. از این جا باید خروج کنیم، به سرای دیگر کوچ کنیم، پس به ندای خالق هستی گوش کنیم و خروش کنیم؛ بارمان را ببندیم.

محراب خدا انسان را میزان می کند و به انسان عقل می دهد و فکر سالم و دید سالم می دهد؛ به انسان یاد می دهد که همان طور که ( هنگام نماز) در برابر خدا تسلیم شدی و میزان به سوی کعبه ایستادی، همه جا کعبه است، در همه جا باید به سوی خدا باشی. بیایید خودمان را میزان کنیم؛ از گناهان پرهیز کنیم، از گناهان فرار کنیم؛ از دروغ و غیبت و بهتان فرار کنیم.

هیچ نظری موجود نیست: