آیت الله صافی گلپایگانی نقل می کنند:
ایشان از نظر علمی فرد جامعی بودند، در فقه، اصول، تفسیر، رجال، تاریخ، فلسفه و ... صاحب نظر بودند.
تسلط ایشان بر اقوال عامه (اهل سنت)، فوق العاده بود.
به همین خاطر هم، استنباطهای خوبی داشتند، در فلسفه تبحر کامل داشتند، از شاگردان ممتاز میرزا جهانگیرخان قشقایی در اصفهان بوده اند. گفته می شد در فلسفه بعد از مرحوم سبزواری تا آن زمان، کسی مانند مرحوم غروی و آیت الله بروجردی نیامده است. شعرهای منظومه را به خوبی حفظ داشتند.
در رجال، اجتهاد می کردند و تنها به نقل نظر دیگران اکتفا نمی کردند. در اصول صاحب مبنا بودند، در مسائلی مانند مفهوم، ترتب و... مبانی جدید داشتند.
شهید مطهری نقل می کنند:
آقای بروجردی در فقه و اصول مرد فوق العاده متبحر و صاحبنظری بود و بر تفاسیر قرآن هم مسلط بود و بیش از نصف قرآن را حفظ بود. ادبیات عربش فوق العاده خوب بود.
انسان باور نمی کرد که یک مرد فقیه، به ادبیات فارسی هم این چنین مسلط باشد. گاه می شد که به یک مناسبتی شعری از مولوی یا حافظ می خواند، انسان می فهمید که او تا بر اینها مسلط نباشد نمی تواند اینها را به یک مناسبتی در جای خود بخواند.
آیت الله جعفر سبحانی نقل می کنند:
او در عین ژرف نگری در فقه و احاطه به فروع، استاد بی نظیر حدیث، رجال، درایه و تاریخ بود.
عظمت فقهی او، از تعلیقات ارزشمند او بر عروه کاملاً نمایان است.
از نظر احاطه بر اقوال علمای فریقین، در نوع مسائل فقهی، ممتاز بود و هنگامی که وی، مسأله را از بعد تاریخی مطرح می کرد، ابتداء، آراء صحابه و تابعان و فقیهان پس از این دو دوره را، مشروحاً، بیان می کرد، آن گاه به آرای علمای شیعه می پرداخت.
مرحوم آیت الله بروجردی در عین مهارت در رجال، در تاریخ اسلام نیز، دست توانایی داشت.
یک دوره تاریخ اسلام را مطالعه کرده بود و خلاصه هایی را در حفظ داشت. وقتی درباره نماز در اماکن چهارگانه: (مسجد الحرام، مسجد النبی، مسجد کوفه و حائر شریف) بحث می کرد، درباره حد حائر و سرگذشت غم انگیز این مرقد شریف، در دوران خلفای عباسی، به صورت مشروح، سخن می گفت ، نه تنها در تاریخ عمومی اسلامی، آگاهی کافی داشت، بلکه در تاریخ علم کلام، تاریخ حدیث و تاریخ فقه، کاملاً، مسلط بود.
هرگاه سخن از این مقوله ها پیش می آمد، به صورت روشن، بیان می کرد. اطلاعات مرحوم آیت الله بروجردی، در میان فقهای بزرگ، پس از مرحوم شیخ محمد حسین اصفهانی(ره)، کم نظیر بود.
حتی مرحوم امام راحل، روزی بر این نکته تصریح کرد. در علم اصول، که گاهی سخن به مناسبتی به مسائل عقلی کشیده می شد، به صورت استادانه در آن باره سخن می گفت.
از نظر تسلط بر قواعد عربی و اشتقاق کلمات، فرد توانایی بود.
پیوسته خواهان آن بود که صحیح بخواند و صحیح بنویسد و اگر هم روزی کسی او را متوجه لغزش و اشتباهی در تلفظ می کرد، فوق العاده خوشحال می شد و از او تقدیر می نمود.
در بحث قبله، مطرح شد که ستاره جُدّی در برخی از سرزمینها، نشانه قبله به شمار می رود. ایشان نام این ستاره را به ضم جیم (جُدی) تلفظ کرد.
مرحوم شیخ علی اکبر ادیب اهری، یادآور شد تلفظ صحیح آن به فتح جیم است: ( جَدی) ایشان فوق العاده از او تشکر کرد.
دو نامه عربی از مرحوم آیت الله بروجردی در مجله « رسالة الاسلام » دارالتقریب قاهره منتشر شده است. هر دو، حاکی از تسلط او بر انشای صحیح عربی، آن هم، تا حدی، به صورت امروزی آن است.
شخصیت علمی و فکری و ذهنی مرحوم آیت الله بروجردی را سه چیز تشکیل می داد: خوش فهمی، حافظه قوی و نیرومند، قدرت تحلیل.
نوع افراد، یکی از دو ویژگی نخستین را دارند و جمع میان آن دو نیز، فراوان است، ولی انسانی که میان هر سه ویژگی جمع کند، کمیاب است. در حقیقت، مبتکران و مؤسسان علوم، بیش تر، از این سه ویژگی برخوردار بوده اند.
ایشان از نظر علمی فرد جامعی بودند، در فقه، اصول، تفسیر، رجال، تاریخ، فلسفه و ... صاحب نظر بودند.
تسلط ایشان بر اقوال عامه (اهل سنت)، فوق العاده بود.
به همین خاطر هم، استنباطهای خوبی داشتند، در فلسفه تبحر کامل داشتند، از شاگردان ممتاز میرزا جهانگیرخان قشقایی در اصفهان بوده اند. گفته می شد در فلسفه بعد از مرحوم سبزواری تا آن زمان، کسی مانند مرحوم غروی و آیت الله بروجردی نیامده است. شعرهای منظومه را به خوبی حفظ داشتند.
در رجال، اجتهاد می کردند و تنها به نقل نظر دیگران اکتفا نمی کردند. در اصول صاحب مبنا بودند، در مسائلی مانند مفهوم، ترتب و... مبانی جدید داشتند.
شهید مطهری نقل می کنند:
آقای بروجردی در فقه و اصول مرد فوق العاده متبحر و صاحبنظری بود و بر تفاسیر قرآن هم مسلط بود و بیش از نصف قرآن را حفظ بود. ادبیات عربش فوق العاده خوب بود.
انسان باور نمی کرد که یک مرد فقیه، به ادبیات فارسی هم این چنین مسلط باشد. گاه می شد که به یک مناسبتی شعری از مولوی یا حافظ می خواند، انسان می فهمید که او تا بر اینها مسلط نباشد نمی تواند اینها را به یک مناسبتی در جای خود بخواند.
آیت الله جعفر سبحانی نقل می کنند:
او در عین ژرف نگری در فقه و احاطه به فروع، استاد بی نظیر حدیث، رجال، درایه و تاریخ بود.
عظمت فقهی او، از تعلیقات ارزشمند او بر عروه کاملاً نمایان است.
از نظر احاطه بر اقوال علمای فریقین، در نوع مسائل فقهی، ممتاز بود و هنگامی که وی، مسأله را از بعد تاریخی مطرح می کرد، ابتداء، آراء صحابه و تابعان و فقیهان پس از این دو دوره را، مشروحاً، بیان می کرد، آن گاه به آرای علمای شیعه می پرداخت.
مرحوم آیت الله بروجردی در عین مهارت در رجال، در تاریخ اسلام نیز، دست توانایی داشت.
یک دوره تاریخ اسلام را مطالعه کرده بود و خلاصه هایی را در حفظ داشت. وقتی درباره نماز در اماکن چهارگانه: (مسجد الحرام، مسجد النبی، مسجد کوفه و حائر شریف) بحث می کرد، درباره حد حائر و سرگذشت غم انگیز این مرقد شریف، در دوران خلفای عباسی، به صورت مشروح، سخن می گفت ، نه تنها در تاریخ عمومی اسلامی، آگاهی کافی داشت، بلکه در تاریخ علم کلام، تاریخ حدیث و تاریخ فقه، کاملاً، مسلط بود.
هرگاه سخن از این مقوله ها پیش می آمد، به صورت روشن، بیان می کرد. اطلاعات مرحوم آیت الله بروجردی، در میان فقهای بزرگ، پس از مرحوم شیخ محمد حسین اصفهانی(ره)، کم نظیر بود.
حتی مرحوم امام راحل، روزی بر این نکته تصریح کرد. در علم اصول، که گاهی سخن به مناسبتی به مسائل عقلی کشیده می شد، به صورت استادانه در آن باره سخن می گفت.
از نظر تسلط بر قواعد عربی و اشتقاق کلمات، فرد توانایی بود.
پیوسته خواهان آن بود که صحیح بخواند و صحیح بنویسد و اگر هم روزی کسی او را متوجه لغزش و اشتباهی در تلفظ می کرد، فوق العاده خوشحال می شد و از او تقدیر می نمود.
در بحث قبله، مطرح شد که ستاره جُدّی در برخی از سرزمینها، نشانه قبله به شمار می رود. ایشان نام این ستاره را به ضم جیم (جُدی) تلفظ کرد.
مرحوم شیخ علی اکبر ادیب اهری، یادآور شد تلفظ صحیح آن به فتح جیم است: ( جَدی) ایشان فوق العاده از او تشکر کرد.
دو نامه عربی از مرحوم آیت الله بروجردی در مجله « رسالة الاسلام » دارالتقریب قاهره منتشر شده است. هر دو، حاکی از تسلط او بر انشای صحیح عربی، آن هم، تا حدی، به صورت امروزی آن است.
شخصیت علمی و فکری و ذهنی مرحوم آیت الله بروجردی را سه چیز تشکیل می داد: خوش فهمی، حافظه قوی و نیرومند، قدرت تحلیل.
نوع افراد، یکی از دو ویژگی نخستین را دارند و جمع میان آن دو نیز، فراوان است، ولی انسانی که میان هر سه ویژگی جمع کند، کمیاب است. در حقیقت، مبتکران و مؤسسان علوم، بیش تر، از این سه ویژگی برخوردار بوده اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر