خود حاج محمد رضا درباره سفر حج خود می گفت:
سال ها پیش، برای نخستین بار به زیارت شاهزاده محمد در منطقه درب گنبد رفته بودم. آن جا به ضریح امامزاده چسبیدم و عرض کردم:
« شنیده ام که شما پسر موسی بن جعفر هستی. من حاجتی دارم که از شما می خواهم. می خواهم که سفر مکه قسمتم کنی. »
چند ماهی از این ماجرا گذشت و ایام حج نزدیک می شد. حاجی ها آماده سفر بودند. کاروان ها مقدمات را فراهم کرده بودند و یکی یکی عازم می شدند. شبی در خانه به صدا درآمد.
آشنایی بود که می گفت:
« فلان کس بیماری قلبی دارد و به او اجازه حج نداده اند. بلیت هواپیما هم برایش صادر شده، ولی نمی گذارند برود. تو حاضری بروی؟ »
گفتم: آری.
مقدمات کار خیلی زود و آسان فراهم شد. نزدیکان گله می کردند که چرا ثبت نام برای حج کردی، ولی به ما نگفتی.
می گفتم: « ثبت نام نکرده ام. الان جور شده... »
خلاصه به جای آن بنده خدا که به خاطر ناراحتی قلبی نتوانسته بود برود، من عازم حج شدم.
چون مقدمات حج من ناگهان فراهم شده بود، آموزش ندیده بودم. در جده خواب دیدم که کسی شانه های مرا گرفته بود و می گفت:
« بگو: اللهم لبیک. حواست به دنیا نرود! »
به من طواف یاد می داد و می گفت چنین کن و چنان نکن! بعد هم مرا برد و همه جاهای لازم را نشانم داد و اعمال لازم را به من آموخت؛ منی و عرفات و صفا و مروه. بعد به من گفت:
« بیدار که شدی به همه بگو که ما صاحب داریم. » از خواب که بیدار شدم، از یکی از همسفرانم به نام حاج حسن پرسیدم:
« اعمال حج چنین و چنان است؟ »
گفت: « از کجا می دانی؟ »
خوابم را برایش تعریف کردم. او چندمین بار بود که به حج می آمد.
گفت: « درست است. اعمال حج همین گونه است. » روحانی کاروان هم تأیید کرد که اعمال همین گونه درست است.
در حال طواف و اعمال دیگر هم گویا همان شخصی که به خوابم آمده بود، شانه های مرا گرفته و صدایش در گوشم بود.
اتفاق جالب دیگری که برایم افتاد، توفیق بوسیدن حجرالاسود بود. در آن ازدحام جمعیت و شلوغی، حال توسلی دست داد و خواستم که به نحوی بتوانم حجرالاسود را ببوسم.
ناگاه جمعیتی که جلوی حجرالاسود جمع شده بود و یکدیگر را هل می دادند، شکافته شد. گروهی به سمت چپ و گروهی به سمت راست رانده شدند و من فوری خودم را به حجرالاسود رساندم و زیارت کردم. همین که سرم را از سنگ جدا کردم و عقب کشیدم، جمعیت به هم رسید و دوباره مثل اول شد. شاید اگر لحظه ای دیرتر عقب می کشیدم، گردنم می شکست.
سال ها پیش، برای نخستین بار به زیارت شاهزاده محمد در منطقه درب گنبد رفته بودم. آن جا به ضریح امامزاده چسبیدم و عرض کردم:
« شنیده ام که شما پسر موسی بن جعفر هستی. من حاجتی دارم که از شما می خواهم. می خواهم که سفر مکه قسمتم کنی. »
چند ماهی از این ماجرا گذشت و ایام حج نزدیک می شد. حاجی ها آماده سفر بودند. کاروان ها مقدمات را فراهم کرده بودند و یکی یکی عازم می شدند. شبی در خانه به صدا درآمد.
آشنایی بود که می گفت:
« فلان کس بیماری قلبی دارد و به او اجازه حج نداده اند. بلیت هواپیما هم برایش صادر شده، ولی نمی گذارند برود. تو حاضری بروی؟ »
گفتم: آری.
مقدمات کار خیلی زود و آسان فراهم شد. نزدیکان گله می کردند که چرا ثبت نام برای حج کردی، ولی به ما نگفتی.
می گفتم: « ثبت نام نکرده ام. الان جور شده... »
خلاصه به جای آن بنده خدا که به خاطر ناراحتی قلبی نتوانسته بود برود، من عازم حج شدم.
چون مقدمات حج من ناگهان فراهم شده بود، آموزش ندیده بودم. در جده خواب دیدم که کسی شانه های مرا گرفته بود و می گفت:
« بگو: اللهم لبیک. حواست به دنیا نرود! »
به من طواف یاد می داد و می گفت چنین کن و چنان نکن! بعد هم مرا برد و همه جاهای لازم را نشانم داد و اعمال لازم را به من آموخت؛ منی و عرفات و صفا و مروه. بعد به من گفت:
« بیدار که شدی به همه بگو که ما صاحب داریم. » از خواب که بیدار شدم، از یکی از همسفرانم به نام حاج حسن پرسیدم:
« اعمال حج چنین و چنان است؟ »
گفت: « از کجا می دانی؟ »
خوابم را برایش تعریف کردم. او چندمین بار بود که به حج می آمد.
گفت: « درست است. اعمال حج همین گونه است. » روحانی کاروان هم تأیید کرد که اعمال همین گونه درست است.
در حال طواف و اعمال دیگر هم گویا همان شخصی که به خوابم آمده بود، شانه های مرا گرفته و صدایش در گوشم بود.
اتفاق جالب دیگری که برایم افتاد، توفیق بوسیدن حجرالاسود بود. در آن ازدحام جمعیت و شلوغی، حال توسلی دست داد و خواستم که به نحوی بتوانم حجرالاسود را ببوسم.
ناگاه جمعیتی که جلوی حجرالاسود جمع شده بود و یکدیگر را هل می دادند، شکافته شد. گروهی به سمت چپ و گروهی به سمت راست رانده شدند و من فوری خودم را به حجرالاسود رساندم و زیارت کردم. همین که سرم را از سنگ جدا کردم و عقب کشیدم، جمعیت به هم رسید و دوباره مثل اول شد. شاید اگر لحظه ای دیرتر عقب می کشیدم، گردنم می شکست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر