ولایت

ولایت مانند خانه ای است که ما در آن خانه نشسته ایم و بیرون خانه بیابانی سرد و طوفانی است با دزدان و راهزنانی در کمین. ولایت پناهگاه ماست.
ولایت نباشد، هیچ چیز نیست. ولایت خورشید کشور دل است. نور آن در قلب آدمی می تابد؛ به شرط آن که با پرده گناه جلوی آن را نگیریم.
ولایت علی(ع) خزانه خداست. باید از این خزانه گوهری بخریم. هر کس چنین گوهری خرید، همه چیز خرید؛ انسانیت خرید، دنیا و آخرت خرید.
هر کس با امام حسین(ع) رفیق باشد، با خدا رفیق است، با خدا دوست است. چون دست امام حسین در دست خداست.
امام حسین «ثارالله» است؛ یعنی خون خداست. یعنی این قدر به خدا نزدیک است. هر کس حسین را دوست دارد، خدا دوستش دارد. امر حسین، امر خداست. حرف حسین، حرف خداست. باید دنبال این ولایت باشیم.
خدایا ما را حسینی کن. حسین معلم هستی است؛ کوه و دشت و دریا، حیوانات و درختان و میوه ها، همه اهل ولایتند و معلم آن ها حسین است. امام حسین علیه السلام قلب عالم امکان است. همه موجودات ولایت را می شناسد، در برابر ولایت تسلیمند و فرمانبردار. وای به حال انسان اگر اهل ولایت نباشد.
گل اگر بوی خوشی بدهد، خوب است. انسان هم باید بوی عبادت بدهد تا مورد پسند باشد؛ بوی عبادت بدهد، بوی ولایت بدهد.